[Fic บารามอส] หน้าที่...ลาจาก เฟลิโอน่า..คาโล

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องใหม่ของเราว่างก็เข้าไปอ่านดูนะจ๊า

เนื้อเรื่อง

[Fic บารามอส] หน้าที่...ลาจาก เฟลิโอน่า..คาโล

            "ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ"เจ้าของริมฝีปากสีกุหลาบพึมพำ นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยมองดวงจันทร์เบื้องหน้าอย่างเศร้า

            สาเหตุ...จดหมายของเรื่องนี้ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ คราบน้ำตายังคงปรากฏให้เห็นบนใบหน้า ข้อความที่ส่งมา เหมือนเป็นหนทางที่เลือก ชีวิตที่ต้องก้าวเดิน ถ้าเลือกทางนี้ก็ต้องเสียทางโน้น ความรัก หรือ หน้าที่กันแน่ที่เจ้าหญิงสองแผ่นดินอย่างเธอจะเลือก

            ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงตัดสินใจโดยไม่ลังเลเลยว่าต้องเลือกความรัก ตอนนั้นเธอเห็นแก่ตัวมากกว่านี้ ไม่เคยคิดถึงคนอื่น คิดแต่ผล..ผลประโยชน์ของตัวเอง แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เธอไม่ใช่หัวขโมย เธอเป็นเจ้าหญิง เธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียว แต่เธอมีประชาชน...ผู้คนที่รักเธอและรอการกลับไป

            ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเลือกความรักและไม่สนว่าใครจะรู้สึกหรือคิดอย่างไง แต่ตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆว่าจะทำอย่างไง ประชาชนของเธอ ผู้คนของเธอ เธอไม่อาจทิ้งพวกเขาได้

            น้ำตาที่ไหลรินบอกได้ดีถึงเส้นทางที่เธอเลือก หน้าที่ ประชาชน และผู้คน คือหนทางที่เธอตัดสินใจที่จะอยู่เคียงข้าง 19 ปี ที่ผ่านมา เธอเห็นแก่ตัวมามากพอแล้ว ถึงเวลาแล้วที่

            ..เธอต้องเห็นแก่คนอื่นบ้าง..นี่คือคำตอบที่เฟรินบอกกับตัวเอง เด็กสาวมองเงาของตัวเองในกระจกแล้วยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุด ยิ้มแห่งการตัดสินใจ

            1 วัน คือคำที่สายลมพัดมาบอก

            เหลือเพียง 1 วัน เพียงแค่วันนี้เท่านั้น เธอก็ต้องกลับแล้ว กลับเดมอส กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์ อีกไม่นานท่านพ่อก็จะสละบัลลังก์ เธอก็ต้องขึ้นเป็นจักรพรรดินีจริงๆเสียที

            ..เฮ้อ ชักรู้สึกแล้วว่า วิเวียนรู้สึกยังไง..เด็กสาวถอนหายใจ

            ปัง ปัง ปัง

            "เฟริน ตื่นได้แล้วโว้ย สายแล้วเดี๋ยวอาหารก็หมดหรอก"เสียงตะโกนของเพื่อนซี้ นักฆ่าตัวแสบนั่นเอง

            "อือ ออกไปแล้ว"เฟรินว่ายิ้มๆ เธออยากเก็บภาพความทรงจำดีๆเหล่านี้ไว้ให้นานที่สุด เก็บไว้ในส่วนลึกที่สุดก่อนที่จะไม่ได้พบกันอีกตลอดไป

            "แก ไอ้คิล ไม่ต้องมาตะโกนปลุกปาวๆ แบบนี้ก็ได้ มันรบกวนชาวบ้านชาวช่องเขา"

            "เหอะ อย่างแกรู้จักเกรงใจคนอื่นด้วยหรือไงวะ"

            "อ้าว พูดงี้วอนซะแล้ว"

            ..จากลาที่มีความสุข แน่หรือเปล่าเนี่ย..เธอคิดในใจ แต่ก็สรรหาคำมาทะเลาะกลับเพื่อนซี้ไปตลอดทางเช่นกัน

            "สวัสดี เฟริน วันนี้ตื่นเช้าจังนะ"โรทักด้วยเสียงสบายๆ แต่ดวงตาสีมรกตที่จ้องมาบ่งบอกถึงแววเห็นใจนั่นทำให้เธอรู้ โรรู้แน่นอนเรื่องที่เธอกำลังจะไป ไม่แปลกหรอก ห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างมัน ทริสทอร์อย่างมัน ทำไมจะไม่รู้เรื่องของผู้เป็นนาย

            ..เมื่อไหร่นายจะบอกคนอื่นซักที เฟริน หรือนายตั้งใจจะจากทุกคนไปโดยไม่ร่ำลา..ขอทานคิดอย่างปลงๆ

            วันนี้ทั้งวันอาจเป็นวันธรรมดาของคนทั่วๆไป แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ วันนี้เป็นวันที่สนุกที่สุด ดีที่สุด มีความสุขที่สุด และเศร้าที่สุดสำหรับเธอ วันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ตรงนี้ นั่งอยู่ตรงนี้ ได้พูดคุย ได้เล่น ได้หัวเราะกับเพื่อนๆ กับคนที่เธอรัก

            ห้องอาหารดราก้อนก็ยังเต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวเหมือนทุกๆเย็น แต่วันนี้คนที่มักเรียกเสียงหัวเราะอยู่เสมอๆ กลับนั่งนิ่งเงียบอยู่มุมห้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลกวาดมองรอบๆช้าๆราวกับจะจดจำ ภาพทุกภาพเสียงทุกเสียงไว้ในความทรงจำ ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยสดใสอยู่เสมอกลับฉายแววเศร้าสลดอย่างปิดไม่มิด แต่เจ้าของๆมันก็ยังพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เหมือนเดิมที่สุดเท่าที่จะทำได้

            แต่อย่างว่าแหละ มีหรือ? คนที่รักกันมานานอย่างเขาจะไม่รู้

            "เป็นอะไร"ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ระคนห่วงหา

            ..คงต้องบอกแล้วสินะ..เด็กสาวถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง

            "คาโล ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม มีเรื่องจะบอก"เฟรินว่าก่อนที่จะลุกเดินนำออกไป ทิ้งให้เจ้าชายน้ำแข็งมองตามไปด้วยสายตาแห่งความไม่เข้าใจ หากแต่ก็ลุกตามไปแต่โดยดี

            "มีอะไร ทำไมต้องมาคุยข้างนอก"คาโลว่าเสียงดุหลังจากที่ทั้งสองเดินเงียบมาจนถึงในสวน

            "ฉันจะกลับเดมอส"เมื่อถามมาเรียบๆ เธอก็จะตอบเรียบๆ

            "ทำไม"เสียงนั่นยังคงความเข้มไว้ไม่จาง แต่นัยน์ตาสีฟ้านั่นฉายแววขบขัน

            ..เขาคิดว่าเธอล้อเล่น..เฟรินคิด ก่อนที่จะเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

            "ฉันไม่ได้ล้อนายเล่นนะคาโล ท่านพ่อกำลังจะสละบัลลังก์ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องกลับไป ผู้คนในเดมอสกำลังรอ จักรพรรดิรีคนใหม่ของพวกเขาอยู่ และฉันก็ไม่สามารถทำให้พกเขาผิดหวังได้เช่นกัน เมื่อก่อนฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายจะต้องแคร์กับคำว่าหน้าที่นักหนา แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียว ถึงได้ตัดสินใจกลับ ที่เรียกนายออกมาคุย ก็แค่จะลาเท่านั้นเอง คาโล"ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงปากกระซิบ

            ..ใช่ตอนแรกเขาคิดว่าเธอล้อเล่น แต่ลองแบบนี้แล้วคงไม่ใช่..

            "จะกลับจริงๆ"เขาถามย้ำอย่างไม่เชื่อ น้ำเสียงสั่นไปด้วยความหวาดกลัวการลาจาก

            "อือ"

            คำตอบสั้นๆนั้นเหมือนกรีดเข้าไปในหัวใจเลยทีเดียว อยากจะรั้งเธอไว้ แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ เนื่องจากตัวเขาเองก็รู้ ว่าเพื่อแผ่นดินแล้ว คำว่าหน้าที่สำคัญกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนมากเพียงไร

            "เมื่อไหร่"คำถามนี้ถูกถามด้วยน้ำเสียงเว้าวอน อย่างน้อยก็คงไม่ใช่วันนี้ใช่มั้ยที่เธอกำลังจะจากไป ดวงตาสีฟ้าตอนนี้ไม่เหลือเค้าความเย็นชาให้เห็น มีแต่ความเจ็บปวดและเศร้าหมองเพียงเท่านั้น

            "วันนี้ ไม่สิ ตอนนี้"เฟรินว่าด้วยน้ำเสียงเสียใจไม่แพ้กัน

            "เจ้าหญิงได้เวลาแล้วพะยะค่ะ"โคมุสร่างจ้อยเอ่ยเตือน

            "จ๊ะโกโดม ลาก่อนนะคาโล ลาก่อน"

            หลังจากวันนั้นไม่นานเฟลิโอน่า เกรเดเวลก็สถาปนาขึ้นเป็นจักรพรรดินีแห่งเดมอส ว่ากันว่าพระนางเป็นคนเป็นกันเอง ใจดี ร่าเริง มีเมตตาไม่สมกับป็นปีศาจ 1 ปี จากนางขึ้นครองราชย์ เดมอสกับเอเดนก็เปิดชายแดนการค้าขายกันอย่างเสรี เวลาที่ผ่านไปอีก ช่วยทำให้ทั้งเอเดนกับเดมอสเหมือนเป็นพี่น้องกัน ไม่มีความขัดแย้งอีกต่อไป เอเดนไม่ได้เรียกเดมอสว่า ดินแดนคนบาปอีกแล้ว

            "องค์จักรพรรดินีเพค่ะ ท่านจ้าวให้หม่อมชั้นมาตามไปรับประทานอาหารเช้าเพค่ะ"เสียงนี้ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอได้อย่างดี ความทรงจำของวันวานที่ถูกปลุกขึ้นก็ต้องกลับไปอยู่ในส่วนลึกอยู่ดี

            ..นี่ก็เป็นอีกข้อหนึ่งที่ไม่เปลี่ยน ถึงเธอจะเป็นจักรพรรดินี แต่พ่อของเธอก็ยังคงเป้นท่านจ้าวของทุกคนอยู่ดี..

            "จ้า เดี๋ยวเราจะตามลงไป"

            หญิงสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มหันหน้าไปทางหน้าต่างด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความสงบสงบ แม้จะบอกว่าหญิงสาวก็เหอะ แต่เธอตรงหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนอายุ 18 แม้เพียงนิดเดียว นี่แหละ อายุขัยของปีศาจ

            "ผ่านมาก็เกือบ 20 ปีแล้วไม่รู้พวกนายเป็นไงกันบ้างนะ คาโล คิล"

.The EnD.